Φεύγεις
Κι ομως κάτι μέσα  μου απαράλλαχτο
Σαν τότε
Που δεν είχες έρθει ακόμη
Αυτή η έλλειψη ανάμνησης της αφής
Στα ακροδάχτυλά μου
Καθώς ποτέ δεν χάιδεψαν τα όμορφα μαλλιά σου
Κρυφά πασχίζοντας - τυχαία δήθεν -
Να αγγίξουν λίγο τον λαιμό, τον ώμο ή κάτι από την ονειρεμένη σου ύπαρξη
Επιβεβαιώνοντάς την
Αν είναι λαχτάρα ή παράπονο
Δεν έχει σημασία να καθοριστεί
Αφού όπως φεύγεις
Σκορπίζοντας στον άνεμο εκατομμύρια μικρά γράμματα
Με τα οποία σου'γραψα μία φορά την πιό όμορφή μου λέξη
Αφήνεις άθικτο μέσα μου
Αυτό το τόσο μικρό,  ανώνυμο, μα ζωτικό συναίσθημα
Ναι
Υπάρχεις
Μα στ'αλήθεια δεν είμαι και τόσο σίγουρος
Που

/blind man - deep purple/

Σε ευχαριστω που υπάρχεις...

---------

πειρατης στη μια ακρη των χειλιων σου

ή ναυαγος στην άλλη τους,

ιπποτης ή παλιάτσος

που το ένα χερι σου υποκλινόμενος φιλα

ή με το αλλο πιανεται και χορευει,

ενας ρωμαλαιος πολιορκητης

του καστρου των ματιων σου,

που να γκρεμισει προσπαθει ωστε να δει πιο μεσα, πιο βαθια, πιο καθαρα,

το μόνο θησαυρό σου, την αληθεια,

ή ενας θλιμμενος ποιητης που πνίγεται σ'ενα σου δακρυ,

θαλασσες γραφει,

κι ονειρευεται οτι γελας -κι ας κλαις

κι ολα τα λογια μαζεμενα, ενα μονάχα χαδι να συνθεσουν στα μαλλια ανίκανα,

ο τσαρλι τσαπλιν την ημερα

ή ο ρωμαιος οταν το σουρουπο αγκαλιαζει το βλεμμα σου

θα'θελες να'μαι;

ενα σου "Θέλω" ισχυρο, κι ύστερα απ'το "αλλά", "δεν εχω";

ή ενα "Εχω", τεράστιο μα κατατροπωμένο;

τίποτα, ολα, και τιποτα.

μόνο να είμαι απέναντι στο είμαι σου,

και ενα νιώθω στο αισθάνομαι μπροστα.

με "και" δεμενα. οχι "ή"..